Şampiyon jimnastikçi Simone Biles'ın annesi Nellie Biles, görülmeyen ama kızının göz kamaştırıcı yükselişi üzerinde etkisi olan sorunları anlatıyor.
Simone'u ilk defa 2013 yılında, çok kötü bir yarışmadan sonra bir spor psikoloğuna götürdük. Üç alette düştü ve yere inerken neredeyse ölüyordu ve bunlar daha ısınma sırasındaydı. Koçu, "Yeter. Yarıştan çekin," dedi. Bu Simone'un yaşadığı en yıkıcı şeydi.
Sonraki yarışmada patlayıverdi. "Hayır, yeterince iyi değilim. Yapamayacağım," demeye başladı. Çok üzüldü, çok ağladı, jimnastik salonunda çok tavır yaptı. O zaman, kendisiyle ilgili beklentileriyle ve başkalarının beklentileriyle yüzleşmesi için yardıma ihtiyacı olduğunu anladık.
Daha sonra, ulusal yarışmaya katıldı ve all-around yarışmayı kazandı – bu çok daha iyi hissetmesini sağladı. [Dünya Şampiyonası'nda] ona dedim ki, "Unutma, sen bunun için çalıştın. Çık oraya ve bu günü en iyi antrenman günün yap." Yarışmalardan önce hep onunla konuşurum. "Güvende ve olman ve odaklanman lazım ve en iyi Simone olmayı unutma," derim. Ona bu üç şeyi söylerim.
"En iyi" ne demek umurumda değil. En iyi olmak birinci olması demekse, harika. En iyi olmak dördüncü olması demekse, o da harika. Dünya Şampiyonası'nı izlerken, çok iyi bir yarışmaydı ama sonra kocamın, "Diğer insanlardan Simone'un kazanma şansının büyük olduğunu duydum," dedi. Buna itibar etmedim.
Sonra, yerde yapılan son yarışmada, kocam dedi ki, "Simone'un kazanmak için on dört nokta bilmem kaç alması lazım." Bunu yapabileceğini biliyordum ama oraya çıkınca ne yapacağını bilmiyordum. Sonra orayı sallayıverdi. Skoru gördüğüm zaman ağlamaya başladım çünkü o noktaya ulaşmanın ne kadar çok şey gerektirdiğini biliyordum.
Şimdi, bu yaza nasıl hazırlandığını sorduğum zaman, "Anne, ilk Dünya Şampiyonası'na nasıl hazırlandıysam öyle hazırlanıyorum." Bunu söylediği zaman gerçekten bunu demek istiyor. Her yıl kendini hazırlıyor. Her gün kendini hazırlıyor çünkü odaklanması gereken tek şey bu.
Simone benim tanıdığım en rekabetçi, inatçı insanlardan biri. Bunu kimse benim anladığım gibi anlamıyor. Kızımın her yıl bir kağıda hedeflerini yazdığını gördüm – ve bu hedeflere ulaşmak için elinden gelen her şeyi yapıyor. Bu sporla ilgili tutkusu o kadar büyük ki ben sıradan hissediyorum. Ama o aynı zamanda altı yaşındaki, kıkırdayan, elleri ve başının üzerinde durup evde dönüp duran kız çocuğu. Orada gülümsüyorsa, el sallıyorsa ve şapşallık yapıyorsa, iyi bir yarışma geçiriyor.
Simone'u ilk defa 2013 yılında, çok kötü bir yarışmadan sonra bir spor psikoloğuna götürdük. Üç alette düştü ve yere inerken neredeyse ölüyordu ve bunlar daha ısınma sırasındaydı. Koçu, "Yeter. Yarıştan çekin," dedi. Bu Simone'un yaşadığı en yıkıcı şeydi.
Sonraki yarışmada patlayıverdi. "Hayır, yeterince iyi değilim. Yapamayacağım," demeye başladı. Çok üzüldü, çok ağladı, jimnastik salonunda çok tavır yaptı. O zaman, kendisiyle ilgili beklentileriyle ve başkalarının beklentileriyle yüzleşmesi için yardıma ihtiyacı olduğunu anladık.
Daha sonra, ulusal yarışmaya katıldı ve all-around yarışmayı kazandı – bu çok daha iyi hissetmesini sağladı. [Dünya Şampiyonası'nda] ona dedim ki, "Unutma, sen bunun için çalıştın. Çık oraya ve bu günü en iyi antrenman günün yap." Yarışmalardan önce hep onunla konuşurum. "Güvende ve olman ve odaklanman lazım ve en iyi Simone olmayı unutma," derim. Ona bu üç şeyi söylerim.
"En iyi" ne demek umurumda değil. En iyi olmak birinci olması demekse, harika. En iyi olmak dördüncü olması demekse, o da harika. Dünya Şampiyonası'nı izlerken, çok iyi bir yarışmaydı ama sonra kocamın, "Diğer insanlardan Simone'un kazanma şansının büyük olduğunu duydum," dedi. Buna itibar etmedim.
Sonra, yerde yapılan son yarışmada, kocam dedi ki, "Simone'un kazanmak için on dört nokta bilmem kaç alması lazım." Bunu yapabileceğini biliyordum ama oraya çıkınca ne yapacağını bilmiyordum. Sonra orayı sallayıverdi. Skoru gördüğüm zaman ağlamaya başladım çünkü o noktaya ulaşmanın ne kadar çok şey gerektirdiğini biliyordum.
Şimdi, bu yaza nasıl hazırlandığını sorduğum zaman, "Anne, ilk Dünya Şampiyonası'na nasıl hazırlandıysam öyle hazırlanıyorum." Bunu söylediği zaman gerçekten bunu demek istiyor. Her yıl kendini hazırlıyor. Her gün kendini hazırlıyor çünkü odaklanması gereken tek şey bu.
Simone benim tanıdığım en rekabetçi, inatçı insanlardan biri. Bunu kimse benim anladığım gibi anlamıyor. Kızımın her yıl bir kağıda hedeflerini yazdığını gördüm – ve bu hedeflere ulaşmak için elinden gelen her şeyi yapıyor. Bu sporla ilgili tutkusu o kadar büyük ki ben sıradan hissediyorum. Ama o aynı zamanda altı yaşındaki, kıkırdayan, elleri ve başının üzerinde durup evde dönüp duran kız çocuğu. Orada gülümsüyorsa, el sallıyorsa ve şapşallık yapıyorsa, iyi bir yarışma geçiriyor.
