Cristiano Ronaldo, "Bir şampiyonun hikayesi'ni yazdı

7 yaşındayken yaşadığım, çok güçlü bir anım var. O kadar net ki benim için, şu anda bile zihnimde canlandırabiliyorum, beni mutlu eden bir an.

"Gerçek futbol oynamaya yeni başlamıştım. Ondan önce, Madeira'nın sokaklarında arkadaşlarımla oynuyordum. Sokaklarda derken, boş caddelerden bahsetmiyorum. Gerçekten sokaklar. Gerçek kalelerimiz yoktu, araba geçtiğinde durmak zorundaydık"

İlk gün, anlamadığım birçok kural vardı, ancak sevdim. Oradaki yapıya ve kazanma duygusuna bağımlı oldum. Babam her maç o uzun sakalları ve iş pantolonuyla saha kenarındaydı. O da bunu sevmişti.

"Annem ve kardeşlerimin ise futbola hiç ilgisi yoktu. Bu yüzden her akşam yemeğinde, babam onları beni izlemeye gelmeye ikna etmeye çalışıyordu. O benim ilk menajerim gibiydi. Maçtan eve gelip, onun "Cristiano gol attı" dediğini hatırlıyorum. Onlar da "Harika" derdi. Ama çok da heyecanlanmıyorlardı. Sonra bir gün babam geldi ve "Cristiano 2 gol attı" dedi. Yine heyecanlanmadılar. Sadece, "Bu gerçekten güzel, Cris" diyorlardı. Ne yapmam gerekiyordu? Gol atmaya, sürekli atmaya devam ettim."

Bir gece, babam eve geldi ve "Cristiano 3 gol attı! O inanılmaz! Gerçekten onu izlemeye gelmelisiniz" dedi. Ancak her maç öncesi saha kenarında bakıyordum ve babamı yine yalnız görüyordum. Sonra bir gün, bunu hiçbir zaman unutmam, ısınıyordum ve kenara baktığımda annemi ve kız kardeşlerimi tribünde otururken gördüm.

Nasıl söyleyebilirim ki bunu, samimi görünüyorlardı. Bir araya toplanmışlardı, alkış yoktu, bağırmıyorlardı, bir geçit törenindeymişim gibi sadece bana el sallıyorlardı. Daha önce bir futbol maçında olmadıkları kesinlikle belli oluyordu. Ama oradalardı, benim umursadığım tek şey de buydu.

O an çok iyi hissettim. Bunun anlamı benim için çok büyüktü. İçimde bir şeyleri harekete geçirdi bu. Gerçekten gururlandım. O zamanlar, fazla paramız yoktu. Madeira'da hayat çok zorluydu. Kardeşimin ya da kuzenlerimin bana verdiği kramponlarla oynuyordum. bir çocuksan, zaten parayı düşünmezsin, sadece duyguyu önemsersin. O gün, o duygu, çok güçlüydü. Gerçekten korunduğumu ve sevildiğimi hissettim.

O anlara nostalji olarak bakıyorum, çünkü hayatımın o bölümü çok kısa geçti. Futbol bana her şeyi verdı, ancak daha henüz hazır olmadan beni evimden çok uzağa aldı. 11 yaşındayken, Sporting Lisbon akademisine taşındım. Hayatımdaki en zorlu dönemdi.

O zamanı düşünmek benim için çılgınlık gibi bir şey. Oğlum, Cristiano Jr. bunu yazarken 7 yaşında. Ve ben 4 yıl içinde onun için bir çanta toplayarak, onu Paris'e ya da Londra'ya göndermenin nasıl hissettireceğini düşünüyorum. Bu imkansız. Ve eminin ki benim ailem için de imkansızdı.

Ama benim hayallerimin peşinde koşmam için bir şanstı bu. Bu yüzden benim gitmeme izin verdiler ve ben de gittim. Hemen hemen her gün ağladım. Portekiz'deydim, ancak başka bir ülkeye gitmiş gibi hissediyordum. Aksan, tamamen farklı bir dil gibi geliyordu. Kültür farklıydı. Kimseyi tanımıyordum ve inanılmaz yalnız hissediyordum. Ailem, maddi olarak, sadece 4 ayda bir beni ziyaret edebilecek seviyedeydi. Onları çok özlüyordum ve bu her gün bana acı veriyordu.

Futbol benim yoluma devam etmemi sağladı. Sahada diğer çocukların yapamadığı şeyleri yapabildiğimi biliyordum. İlk kez bir çocuğun diğerine, "Bu çocuğun yaptığı şeyleri gördün mü? Bu çocuk inanılmaz" dediğini gördüm. Bunu zamanla daha sık duymaya başladım. Hocalarımda da... Ama bir gün biri, "Evet, ancak onun sıska olması yazık olmuş" dedi.

Doğruydu, zayıftım. Kaslarım yoktu. 11 yaşında bir karar verdim. Yetenekli olduğumu biliyordum, fakat her gün herkesten daha fazla çalışmaya karar verdim. Bir çocuk gibi oynamayacaktım, bir çocuk gibi davranmayacaktım artık. Dünyanın en iyisi olabileceğimi bilerek idman yapmaya başladım.

Bu duygu nereden geldi, bilmiyorum. İçimde vardı. Hiçbir zaman kaybolmayan bir açlık bu. Kaybettiğinde, acıkmaya başlıyorsun gibi bir şey. Kazandığında, yine açsın, ancak küçük bir ekmek kırıntısı yemiş gibi hissediyorsun. Bunu ancak böyle anlatabilirim.

Geceleri gizlice yurttan kaçarak, çalışmaya gitmeye başladım. Daha büyük ve daha hızlı oldum zamanla. Sahaya çıktığımda "Evet, ama o çok sıska" diyen insanlar artık bana dünyanın sonu gelmiş gibi bakıyordu.

15 yaşına geldiğimde, idmanda takım arkadaşlarıma döndüm ve, çok net hatırlıyorum o anı. Onlara, "Bir gün dünyanın en iyisi olacağım" dedim. Bana gülüyorlardı. Daha Sporting'in A takımında bile değildim, ancak buna inanıyordum. Gerçekten inanıyordum.

17 yaşında profesyonel oynamaya başladığımda, annem stresten beni zar zor izliyordu. Sporting'in stadına beni izlemeye geliyordu ve büyük maçlarda çok endişelendiği için birkaç kez bayılmıştı. Doktor ona bnim maçlarım için sakinleştirici yazmaya başladı. Ona, "Futbolu umursamadığın zamanları hatırla" diyordum.