Spor yazarlarından Osmanlıspor-Galatasaray yorumu!

Galatasaray’da öyle bir kalite var ki, Belhanda’nın o pasları vermesi, Gomis’in o füzeleri çıkarması, Ndiaye’nin slalomları, Mariano’nun hücum bindirmeleri için Igor Tudor’a ihtiyaçları yok. Hoca kim olursa olsun, bunları yapacak kaliteleri var. Ama bu kadar kreatif ve kaliteli adamı bu kadar kısa sürede “savaşan” adam haline getirmek, bu kadar koşturmak, böyle bir coşkuyu yakalamak... İşte orada duralım ve Igor Tudor’un hakkını teslim edelim.

Geçen yılı hatırlayalım... Rakibin yanında  sadece “refakat” koşuları yapan, adeta ayıp olmasın diye rakibe temas bile etmeyen “buyrun geçin” diyen Galatasaraylı oyuncular. şimdi “Pitbull” gibi saldırıyorlar. Kaptırdıkları topu geri almaları 8-10 saniyeyi bile geçmiyor. Üstelik rakip kafasını kaldırdığında, başında en az 2-3 Galatasaraylı oyuncu görüyor. Nefes bile alamıyorlar, hemen yanındaki takım arkadaşına topu atma fırsatını bile bulamıyorlar.

Bir kere ne olursa olsun, Galatasaray’ın bu sağ kanadı herkesi “felç” eder. Önde Rodrigues, arkadan nefes almadan bindiren Mariano, hemen yanlarında Ndiaye, yetmedi, Fernando... Birini kessen, diğerini durdursan, üçüncü-dördüncüsü “bela” gibi başında... Galatasaray bu sağ kanattan adeta “Çin ordusu” gibi saldırıyor. Sonra o Gomis nedir öyle... Adamın ayaklarından şut değil, sanki “füze” çıkıyor...

Sonuçta baktığınızda hücum anlayışı ve yaratıcılığı ile özellikle ilk yarıda göz kamaştıran bir Galatasaray izlerken, savunma anlayışına “eyvah, eyvah” dedirtti. Her şeye rağmen ortada geçen yıldan farklı bir Galatasaray var. İki maçta 7 gol atıp 6 puan toplayan, yeni santrforuyla gene 2 maçta 3 golle taraftarlarını selamlayan bir Galatasaray... Taraftarlar gönlünü rahat tutsun. Bu Galatasaray asla geçen yılların hayal kırıklığı yaratan Galatasaray’ı olmaz...

Galatasaray’ın iki maçta en dikkat çekici ve etkili yanı orta sahada yapılan tavizsiz ve sert pres. Kaptırılan toptan sonra Ndiaye, Belhanda, Fernando ve Tolga ile yapılan pres, sahanın bir başka bölgesinde en az 3 oyuncu ile yapılınca rakip çaresizce topu kaybediyor. Bu pres gücünde ve fiziki kalitede, sezonu çok erken açmanın etkili olduğunu unutmayalım.

Geçen sene de Galatasaray topa ve oyuna hakim bir takımdı. Topla oynama yüzdeleri iyiydi. Ama bu sene bir başka büyük fark var ki, o da topa ve oyuna hakim olmanın ötesine geçip rakibe de hakim olmaya başladı. Topa, oyuna ve rakibe hükmeden, istediği şekile sokan bir takım oldu. Bunda yapılan etkili prese öne çıkarak destek veren Maicon ve defansın da katkısı büyük. Geri kaçmak yerine, öne hızlı oynayan takıma orta sahaya kadar çıkarak destek veren ve takımın ekonomik oynamasını sağlayan savunma doğru iş yapıyor.

Takımda kaliteli oyuncuların sayısı fazlalaşınca Tudor’un da işi kolaylaşıyor. Baksanıza Tolga neler yapıyor... Çevresinde yetenekli oyuncular olunca daha fazla verim veriyor. Benzer durum Tudor için de geçerli. Şimdi elinde kaliteli ve kendilerini ispat çabasında olan oyuncular var. Bu oyuncuların performansı lige yansıyınca Tudor’un geçen sezon yaptıkları unutulacak ve kötü imajı silinecek.

Sadece ‘annesinin liginde’ oynayacak olan G.Saray, sezon içinde büyük sıkıntılar yaşayacak olmasına rağmen şampiyonluğu kapabilir. Orta alandaki Tolga-Ndiaye-Fernando üçlüsüne biraz olsun Belhanda ve iyileştikten sonra Feghouli ayak uydurursa 9. haftaki F.Bahçe maçına kadar G.Saray’ın 24 puanı olabilir. Kabul edelim, ligimizin temposu çok düşük ve maçlar sıkıcı. Ama G.Saray’ı izlerken keyif alıyorum, heyecan yaşıyorum, aynı geçen sezon Beşiktaş’ın maçlarında olduğu gibi.

İçlerinde en kötüsü uzak ara F.Bahçe. Hatta daha ileri gidiyorum Aykut-Aziz bu sezon el ele, dönmemek üzere giderler. Başakşehir toparlar ama geçen sezonki başarıyı yakalayamaz. BEŞİKTAŞ kadro olarak iyi ama Milli Takım’a gidemediği için buruk olan Şenol Güneş ile yönetimin arası aylardır limoni ve Güneş sezon sonunu göremeyebilir. Üstelik Şampiyonlar Ligi’nde de yıpranacaklar. Kulübede oturacak yıldızlar arasında sorun yaşanır

Gomis'in ceza sahasındaki fırsatçılığı, Garry Rodrigues’in sprintleri ve pasları, Ndiaye’nin bindirmeleri, Belhanda’nın şık çalımları, Maicon’un kademesi, Muslera’nın güven veren kurtarışları inanıyorum ki G.Saraylılar’ı mutlu ediyor. Evet tempoları şimdilik 55-60 dakika... Evet kalelerinde bazen acemice büyük hatalar yapıyorlar, ikramlar veriyorlar ama yine de bu ligin favorisi G.Saray’dır.

Her şeye rağmen Tudor kalsa da gönderilse de son 2 sezona oranla çok olumlu sinyaller var G.Saray’da. İlk dakikadan itibaren maça asılacaklarını, kazanacaklarını hissettiriyorlar ve rakibe korku salıyorlar.

Galatasaray maça adeta golle başladı. Bir yan topta Maicon kafayı iyi vurdu ve Galatasaray'ı öne geçirdi. Bu dakikadan sonra devre sonuna kadar aç kurtlar gibiydiler. Osmanlıspor kafayı çeviremedi. İnanılmaz bir pres, inanılmaz bir baskı ile Galatasaray kaybettiği her topu tekrar geri kazandı. Üstelik ilk yarı Galatasaray, sol kanadı hiç kullanamazken, sağ kanadı yolgeçen hanı gibi kullanmaya başladı.

Son 20-25 dakika o istekli, teknik kapasitesi yüksek, disiplinli oynayan Galatasaray yok oluverdi. Bu arada golü de yediler. Galatasaray hemen her maçta yan toptan bir gol yiyor. Ama sonrası yedikleri golden de kötüydü. Topu tutamadılar ve Osmanlıspor çok rahat gelmeye başladı. Hele hele Serdar Aziz'in ayağındaki topu rakibine 'al da at' dercesine bıraktığı pozisyon gol olsa, maç büyük sıkıntıya girerdi.

Şayet bu gol olsa ve maç 3-2'ye gelse son 10-15 dakika Galatasaray büyük panik yaşayacaktı. Coşku ve istek büyük, pres de öyle ama zaman zaman bol pas yaparak topun ayakta kalması lazım. İşte Galatasaray son 15-20 dakikada bunu hiç beceremedi. Sonuçta Galatasaray, 2'de 2 yaptı ama tam olarak hazırlar mı, 'evet' diyemiyoruz.

Savunmada Maicon, Fernando ve Serdar Aziz ile üçlü kalıp, orta göbkete Ndiaye’yi tutup 4-1-4-1 düzeninde rakibe sahanın her alanında baskı yapan sarı kırmızlı ekip, yarın klas ayakları ve defans arkasına derin paslar atan kaliteli takımlar karşısında çok zorlanabilir. 60. dakikadan sonra yorulmaya başlayan Galatasaray, enerjisini 90 dakikaya yaymak zorunda.

Galatasaray’ın  stoperleri Maicon ve Serdar Aziz, top kullanmada ve alan parsellemede güven vermiyor. 65 dakikalık oyunuyla Galatasaray bu ligde istediğini alamaz. Belhanda yüzde 40 ile oynuyor, fizik olarak hazır değil. Fernando ve Ndiaye bir saatlik futbollarıyla Galatasaray’ın en göze en batan isimleriydi. Bülent Uygun’un kostümü futbol sahnesinden ziyade şov sahnesine uygun düşen bir kostümdü. Ne gerek var sevgili Bülent?

Galatasaray Ujfalusi-Selçuk-Melo- Elmander'den oluşan muhteşem omurgasını yıllar sonra nihayet Maicon- Fernando-Ndiaye-Gomis'le yeniden oluşturdu. Fernando orta alanda Galatasaray'ın "Oyun kalbi ve şifresi" oldu. Brezilyalı yıldız, oyunu orta alanda radar gibi gözlemliyor, müthiş tecrübesi, yüksek tekniği, aklı, sakinliği ve etkili pas kullanmasıyla arkadaşlarını "Maestro" gibi yönetiyor.