Şansal Büyüka'da şaşırtan iddia

Daha 18’inde A Milli Takım formasını giyen ve “büyük golcü geliyor” diye takdim edilen Batuhan Karadeniz ne oldu? Beşiktaş altyapısından “Yerli Maradona” diye çıkan Muhammed’i gören var mı? Dört yıl önce “büyük umutlar” bağlanan Salih Uçan beklentileri niye boşa çıkardı?

Galatasaray’da bir “yıldız” gibi parlayan, A milli takıma kadar yükselen Aydın Yılmaz, nasıl oldu da daha 29 yaşında oynayacak kulüp bulamadı? Son dönemlerin en yetenekli oyuncusu İrfan Can Kahveci nasıl oluyor da, yetenek avcısı Abdullah Avcı’nın elinde yerinde sayıyor? Böyle daha çok örnek var. Bursaspor’un kazanmak uğruna belki de küme düşme eşiğinden döndüğü Kubilay Kanatsızkuş bu kadar ısrara rağmen niye ilk on birin golcüsü olamadı? Fenerbahçe, çaresizlikten olsa bile Ahmethan’a bu kadar şans vermişken, Ahmethan niye bu fırsatı kullanamadı?

Daha Sezer Öztürkler, Gökhan Süzenler, Serdar Özkanlar var... Say say bitmez. Benim aklıma ilk gelen bunlar... Yoksa liste uzayıp gidiyor. İsimleri sıralasanız,  hikayelerini yazsanız, ortaya Türk futbolunun dramını anlatan kalın bir roman çıkar.

Kabul, kulüpler altyapıya eğilmiyor. Kabul, gençleri kurumsal anlamda yetiştirecek bir sistemimiz, düzenimiz yok. “Saldım çayıra, mevlam kayıra” anlayışı içinde “Kalan sağlar bizimdir” diye gidiyoruz ama baktığımızda “kalan sağlar” bir elin parmaklarını bile geçmiyor. Biz bugüne kadar hep düzeni eleştirdik. Ama kabul edelim ki, bu gençler kişisel gelişimleri adına hiçbir şey yapmadılar. Profesyonellikle tanıştıklarında, A takımlarına adımı attıklarında  ilk işleri, saçlarının ve arabalarının modellerini değiştirmek, kuaförlerden, galericilerden, sahte dostlarından kendilerine bir “sanal alem” yaratmak oldu.

Futbolun nimetlerinden tüm cömertliğiyle yararlanmak isterken, futbolun külfetlerine hiç katlanmadılar. “Külfet” dediğiniz   iyi çalışacaksın, iyi yaşayacaksın. Ölçülü yaşayacaksın. Hepsi o... Maç akşamı kamptan kaçıp sabahında dönmeyeceksin. Şişli’de sigara dumanının alçak bulutlar gibi çöktüğü mekanın kapısına sabahın beşinde, abartısız sabahın beşinde magazinciler dayanınca arka kapıdan kaçmayacaksın. Sonuçta adam gibi yaşayacaksın, ölçüyü kaçırmayacaksın, olağanüstü çalışacaksın. Başka çare yok.

Dünya markası Adabayor’u dinliyorum, “33 yaşındayım, çoğu gençten çok daha fitim, bu işte bir yanlış var” diyor. Gomis’e  bakıyorum, maçın ertesi günü özel çalışma yapıyor. Valbuena’nın açıklamasını okuyorum, “33 yaşına geldim... Param, şöhretim, her şeyim var ama futbola doyamıyorum. Yenilgiden nefret ederim” diyor.

Bizde antrenman sonrası eksik olan bir tarafını geliştirmek için özel antrenman yapan, bu eksiğini gidermeye çalışan kaç oyuncu tanıyorsunuz? Futbolu kendine yaşam tarzı seçen, ona göre yaşayıp, çalışan kaç genç biliyorsunuz? Genç takımlardan A takımlara geçişlerde hep mi kulüpler suçlu? Maalesef insan kalitemiz bu... Futbolun bozuk düzeni bu kalitesizliği besleyince başakların boynu bükük kalıyor, kuruyup gidiyorlar.

Başarı da  başa dert... Beşiktaş, Avrupa arenasında ciddi anlamda saygı duyulan, çekinilen, hatta korkulan bir takım konumuna geldi. Bundan sonrasında Beşiktaş karşısına çıkacak takım hiç kuşkusuz çok daha dikkatli, çok daha kontrollü olacak. Ama rakipten önce kendimize bakmamız lazım... Biz iyiysek, Beşiktaş iyiyse, özellikle gruptaki rakiplerin çok da önemi yok. Yeter ki biz iyi olalım.

UEFA, Avrupa kupalarındaki final maçlarının oynanacağı statları bugün belirleyecek. Adaylar arasında Vodafone Park da var. Vodafone Park’a gerçekten bir final yakışır. Beşiktaş’a da kendi sahasında final oynamak...

Beşiktaş, geçen haftaki Porto maçına alışılmışın dışında değişik ve güzel bir forma ile çıktı. Allah korusun, kötü bir sonuç olsa, hiç kuşkusuz “bu formalar nereden çıktı” diye elli türlü eleştiri olurdu. Maç iyi bitince formaya laf atma şansı kalmadı ve futbola “eleştirisel” açıdan bakmayı alışkanlık haline getirenler önemli bir fırsatı kaçırdı.

Beşiktaş’ın Konya maçından sonra Cenk Tosun’u dinliyordum, “Her yıl kendime yeni bir hedef koyuyorum” dedi. Bu sezonki hedefi Avrupa’ya açılmak olmalı diye düşündüm. Üstelik bu kadar talibi varken ve değeri her geçen gün milyonlarca euro artarken...

Överken de döverken de ölçüyü gerçekten kaçırıyoruz, müthiş abartıyoruz. Fenerbahçe’nin farklı deplasman galibiyetinden sonra medyaya bakıyorum, sanki her şey kusursuz gibi... Elbette Fenerbahçe’de özellikle hücum anlamında çok olumlu gelişmeler var. Ancak savunma sıkıntısı bütün gerçekçiliğiyle ortada duruyor. Aykut Hoca’ya sorsanız bile belirlediği ve hedeflediği takım için henüz zamana ihtiyacı var. Fenerbahçe’nin son maçındaki futbol kalitesi için “yetmez ama evet” diyorum.

Fenerbahçe’de belli ki artık Janssen birinci santrfor... Arkasında Soldado ve sakatlığı geçen Fernandao bekliyor. Bu tabloya baktığınızda Robin van Persie olsa olsa “emekli” olur. Ancak sezon sonuna kadar dünyanın en yüksek emekli maaşını alır.

Fenerbahçe kalesinde, son Alanya maçında Kameni oynadı. Cumartesi günü Beşiktaş maçı var ve henüz Kadıköy’de derbi yenilgisi görmeyen Volkan Demirel kadroda... Aykut Hocam, ayıkla pirincin taşını...

Galatasaray’da işler “tıkır tıkır” gidiyor. Ancak kalıcı başarı için işler iyi giderken eksikleri görmek gerekiyor. Galatasaray’da beşinci hafta sonunda gol yükü Gomis’in omuzlarına çökmüş durumda... Gomis’in yükünü paylaşmak lazım... Özellikle Belhanda ve Ndiaye... Hele Ndiaye... Osmanlıspor’da peynir-ekmek gibi gol atan Ndiaye, Tudor tarafından biraz daha ofansif görevde kullanılırsa gol sayısına ciddi anlamda katkı yapar.

Galatasaray’ın beğenmeyip gönderdiği Carole geçen hafta Girona-Sevilla karşılaşmasında, maçın adamı seçildi. Bunları gördükçe aklım karışıyor. Ya biz oyuncudan anlamıyoruz ya da bize gelen oyuncular, bizi ve oynadıkları takımı anlamıyorlar.

Trabzon’da gökten taş yağsa Ersun Yanal’dan bilinecek. O kadar çok kadro mühendisi var ki, Yanal ne yapsa kabahat... Trabzonspor, yarıştaki en güçlü iki rakibine İstanbul’da yenilmeden evine dönüyor, bu bile işe yaramıyor. Oysa bu yıla kadar Trabzonspor İstanbul deplasmanlarında yenilgiye “abone” değil miydi? Sonra Ersun Yanal gitse ne olacak? Ara dönemlerde hangi hoca geldi de, Trabzonspor’u giden hocadan daha ileriye taşıdı? Geleceği kurtarmak için, geçmişi unutmamak lazım...