İlkay Gündoğan: "Ben Türk'üm"

Şampiyonlar Ligi'ni çok seviyorum! Hepimiz sevmiyor muyuz? Benim için her zaman dünyanın en büyük turnuvası olmuştur. Kupa ve marşın ötesinde, çocukluğuma uzanan anılar var. 2000'lerin başındaki Şampiyonlar Ligi gecelerinin özellikle benim gibi göçmen ailelerden gelen çocuklar için çok özel olduğunu söyleyebilirim. Kendi kenerasyonumdan birçok insan adına benzer şeyler olduğunu düşünüyorum.

Demek istediğim, Gelsenkirchen'de Türk ebeveynlerimle büyüdüm ve ne zaman bir Türk takımı Avrupa'da oynasa, ailem her şeyi bırakır, maça odaklanırdı. Hayatları buna bağlıymış gibi Türk takımına tezahürat yaparlardı.

Galatasaray'ın 2000'de UEFA Kupası'nı kazandığı zamanı asla unutmayacağım. 9 yaşındaydım. Fenerbahçeli annem dışında bütün ailem aslında Galatasaray taraftarıydı. Her neyse, hepimiz finali izliyorduk ve Arsenal'i penaltılarla yendiğimizde benden 6 yaş büyük amcam İlhan gözyaşlarına boğuldu. Bebek gibi ağlıyordu! (Gülerek).

Galatasaray'ın UEFA Kupası'nı aldığı an, benim en iyi çocukluk anılarımdan biriydi. Kusura bakmayın ama bu UEFA Kupası'ydı.

UEFA Kupası bu kadar özelken, benim Şampiyonlar Ligi'nin ne anlama geldiğini hayal edebiliyor musunuz? Daha sonra Şampiyonlar Ligi'nde oynamaya başladığımda bunun benim için ne anlama geldiğini hayal edebiliyor musunuz? Onu kazanmanın benim için ne anlama geldiğini hayal edebiliyor musun?

Kariyerimde hala çok düşündüğüm, unutmadığım bir maç var. 2013'teki Şampiyonlar Ligi finalini hatırlarsınız. Dortmund ile Bayern'e karşı. Kendimizi çok iyi hissediyorduk. Şimdiye kadarki en iyi sezonlarımdan birini yaşadım ve o maçta gol bile attım. Bizim için zirvedeki kiraz olacaktı ... ama 2-1 kaybettik. Kabus gibiydi. Maçtan sonra bile anlayamadım. Nasıl? Neden? Bir daha ne zaman böyle bir şansım olacak? Dürüst olmak gerekirse, o final beni hala rahatsız ediyor. O kupayı çok istiyorum.

Şampiyonlar Ligi'ni çok istiyorum. Ama aynı zamanda çok fazla bir şey istersen onu asla alamayacağın ihtimalinden de korkuyorum. Bu gibi düşünceler uykularımı kaçırıyor. Tüm bu şüpheleri ve yenilgileri arkamda bırakmam gerektiğini biliyorum, ama bu kolay değil. Gerçek şu ki, çoğu zaman bir şeyler düşünerek yatarım. Beynim kapanma moduna geçmeyi reddediyor. Genel olarak futbol, aile ve yaşamı düşünürüm. Muhtemelen bir şeyler düşünürüm. Ama ben böyleyim ve kendini değiştirmeyeceğim.

Aslında bu düşüncelerimden bazılarını sizlerle paylaşmak istiyorum. Çünkü pek çok insan, biz futbolcuların mükemmel hayatlar yaşadığımızı düşündüğünü hissediyorum, sanki hiç rahatsız edilmeyen bir tür mutluluk balonunun içindeymişiz gibi. Aslında durum hiç böyle değil.

Annemi, babamı, erkek kardeşimi sekiz aydan fazla süredir görmedim. Ve bir yıldan fazla süredir ailemin geri kalan bireylerini, akrabalarımı görmedim. En iyi arkadaşlarım uzakta. Bunun nedeninin bir kısmı elbette pandemiye bağlı ve birçok insan da benzer şeyleri yaşıyor, biliyorum.

Ama tamamen dürüst olmak gerekirse, kariyerim boyunca bir yalnızlık hissettim. 18 yaşımdayken evden ayrıldığımdan beri böyleydi. Bir futbolcu olarak bu duygunun kaçınılmaz olduğunu düşünüyorum. Açıkçası şikayet edemem. Zengin ve ünlüyüz ve sevdiğimiz işi yapıyoruz. Asla farklı bir şey yapmak istemezdim.

Annem ve babam Türkiye'de büyüdü ve Türk kültüründe büyüklerinize büyük saygı var. Ailemden hiçbiri okulu bitirmemişti. Annem yüzme salonundaki bir restoranda aşçıydı ve babam bir bira şirketinde kamyon şoförüydü. Asla yüksek maaşlı işler bulacak eğitim almamışlardı. Bu yüzden kardeşim ve ben okula başladığımızda, iyi öğrenciler olduğumuzdan emin olmak istediler. Ki başlangıçta iyiydim. Ama futbola daha fazla zaman ayırmaya başladıkça notlarım kötüleşti. Başaramazsam ailemin neler söyleyeceğini hayal edebiliyor musun? Hayal kırıklıklarını hayal edebiliyor musunuz? Bu yüzden o sınavlarla ilgili hala kabuslar görüyorum. Şaka yapmıyorum. Eski sınav kağıtlarını düşünerek ter içinde uyanabiliyorum. On iki yıl sonra hala beni rahatsız ediyorlar.

Açıkçası, ailem beni ve erkek kardeşim İlker'i büyütmek için harika şeyler yaptı. Ama o kadar çok çalışıyordum ki, başka hiçbir şey için neredeyse hiç zamanım olmadı. Hayatım sadece okul ve eğitimdi. Arkadaşlarım bir Cuma gecesi dışarı çıktığında, ertesi gün maçım olduğu için evde kalmak zorundaydım. Hayatımda çok şey kaçırdım. Gençliğimi feda ettiğimin farkındayım. Bunu yaparken profesyonel olup olmayacağımı bile bilmiyordum.

Dortmund'a geldiğimde, her şeye hazırlıklı olduğumu düşündüm. Yanılmışım. Ne olduğunu asla unutmayacağım. Şehirde bir daire arıyordum ve bu insanların benim hakkımda konuştuğuna kulak misafiri oldum.  “Onun adını gördün mü? Gündoğan. Bu Türk. Gerçekten bunu yapabileceğini düşünüyor musun?"

Dortmund'da ev ararken, emlakçılara futbolcu olduğumu söylediğimde ses tonları değişirdi. "Oh efendim, lütfen içeri gelin, bir bakın. Yardımcı olmak için ne yapmamızı istersiniz?" gibi şeyler söylediler. Ve bu insanların hepsi benim gibi göçmendi! Çok üzücüydü. Güvensiz hissediyorsunuz. BAzı insanların size aşağılayıcı baktığını hissediyorsunuz.

Dürüst olmak gerekirse, Almancamın ne kadar iyi olduğuna şaşırdıklarını söyleyenler oldu. Ben de “Ben Almanya'da büyüdüm. Bu dili konuşmasaydım utanç verici olurdu.' diyordum. Ailem Türk. Ben de kendimi Türk görüyorum. Ama bazı Türkler "Ah, sen Türk müsün?" Bu gerçekten kötü bir duygu. Her iki ülkeye de aitim, ancak bazen aralarında sıkışmış gibi hissediyorum.

İnsanlar, tamamen Alman olmadığımı söylüyorlar. Tam Türk olmadığımı söylüyorlar. Peki ben neyim o zaman?

En kötü zamanlarım, Almanya için mi yoksa Türkiye için mi oynayacağıma karar vermemdi. Ergenlik çağımın sonlarındaydım, bu yüzden bir gün büyük bir oyuncu olacağımı bilmiyordum. Kararımın yol açacağı tepkileri asla hayal edemedim. Özellikle Türkiye'de ne kadar Türk olduğumu sorguluyorlar. Ve bu çok sinir bozucu.