Boyu kısa diye istenmeyen Insigne'nin Napoli'ye adanmış hayat hikayesi

Hikayeme başlamadan önce Tanrı'dan özür dilemem lazım. Tanrı derken Diego Armando Maradona'dan bahsediyorum. Ayrıca babamdan da özür dilemek istiyorum.

8 yaşımda bir günah işledim. Belki çoğu insana göre bir günah değil ama Napoli'de büyümüş bir çocuksanız, bu kesin bir günahtır. Okul bahçesinde futbol oynuyordum ama çok gençtim ve çok kısaydım. Çok kısaydım!

Ama hiç umursamadım. Ne olursa olsun futbol oynamak istiyordum. Bir gün abimin okul maçını izlemeye gittim. Ama benim başka planlarım vardı. Oh, bu çok dramatik. Kendimi sahaya attım ve ölüyormuş gibi davrandım. Bir süre ağladıktan sonra bir koç, ''Tamam, tamam çocuk bir dakika oynasın'' dedi.

Beni sadece susturmak için öyle dediler ama o bir dakikada futbol oynayabileceğimi gösterdim. Onun ardından her gün babama krampon alması için yalvardım.

Fakir bir ailede büyüdüm. Çok zordu. Pek fazla iş bulma imkanı yoktu ve ailemin parası çok azdı. Yani pahalı bir ayakkabı almam imkansızdı.

Ben de Ronaldo'nun giydiği kramponlardan istiyordum. 98 Dünya Kupası'nda giydiği kramponlar... ''Baba, lütfen bana Ronaldo'nun kramponunu al'' diye yalvarıyordum.

Sanırım babam, beni o zamanlar öldürmek istiyordu. Çünkü babamın bahsettiği tek futbolcu Maradona'ydı. Maradona, dünya çapında bir efsaneydi.

Ama Napoli? Maradona, Napoli'de bir Tanrı gibiydi. Krampon için çok ısrar edince babam bana ''Maradona'nın siyah kramponundan alacağım'' dedi. Ben ise ''Hayır baba hayır! Anlamıyorsun, Ronaldo en iyisi'' demiştim. Sonra hatamı farkettim ve ''Haha özür dilerim baba, özür dilerim. El Diego! En iyisi Maradona'' demek zorunda kaldım.

Babam, fanatik bir Napoli taraftarıydı. Ronaldo, o zamanlar Inter'de oynuyordu ve Napoli'yi ağlatıyordu. Ama ben daha çok küçüktüm. Ben sadece krampona takılmıştım. Ardından babam, ''Hadi kalk, krampon almaya gidiyoruz'' dedi.

Krampon almak için mağazalara gittik. 5-6 mağaza gezdik, aradığım Ronaldo kramponunu bulamadım. Ve son mağaza... İşte orada! Ronaldo kramponları orada!

O kramponları giymek harika bir histi. Giydiğim zaman kendi kendime dedim ki ''Tamam çok kısayım, çok iyi değilim ama Ronaldo ile aynı kramponları giyiyorum. Belki bir gün onun kadar iyi olabilirim''

Ronaldo kramponlarımı her gün temizledim. Babamın onları almak için ne kadar büyük bir fedakarlık yaptığını biliyordum. Çok uzun süre giydikten sonra bir gün krampon parçalandı. Çok ağlamıştım çok...

Belki deliyim, bilmiyorum. Ana okulunda bütün çocuklar lego ile oynarken ben kağıttan top yapıp köşeye çekilir ve o küçük kağıt ile top sektirirmişim.

Kafamda tek bir şey vardı. Futbolcu olmak... Hayalim her zaman San Paolo'da Napoli forması giymekti. Başka bir hayalim yoktu. Ancak gittiğim tüm takımlar, Inter, Torino hatta Napoli bana aynı şeyi söyledi. Doğrudan bana da değil, babama söylüyorlardı. Dedikleri şey ise ''İyi futbolcu ama çok kısa'' oluyordu.

İtalya'da insanlar dürüsttür. Tekniği, hızı, gücü geliştirebilirsin ama boyunu nasıl geliştirebilirsin ki? 14 yaşındayken babama ''Bu artık imkansız, pes ediyorum'' dedim. O da bana ''Peki futbol olmadan ne yapacaksın?'' diye sordu. Gerçekten başka ne yapabilirdim ki?

O günlerde düşündüğüm tek bir şey vardı. Napoli formasıyla bir kez maça çıkarsak mutlu bir şekilde ölecektim. Napoli, bizim kanımızda var.

Sonunda 2010 yılında Napoli alt yapısında futbola başlamıştım. İki yıl boyunca Foggia ve Pescara'da kiralık oynadım. Foggia'da teknik direktör Zdenek Zeman'dı. Zeman çok sigara içerdi. Soyunma odasına sigara ile inerdi. Dumandan nefes alamıyordum. Bir gün dayanamadım ve ''Bayım! Belki burada sigara içmemeyi düşünebilirsiniz?'' diye bağırdım. İki saniye yüzüme baktı, bir sigara daha yaktı ve üzerime dumanı üfleyip ''Belki sen bu odadan çıkarsın'' dedi.