İçinde bulunulan sıkıntılı ve duygusal hal biryana, Fenerbahçe’yi Avrupa’da buraya getiren plandan ayrılmamak lazım. Deplasmanda oynanan kötü oyun ve sonuca rağmen de... Fenerbahçe yine savunmada güvenli ve baskıyı 2. bölgede başlatan kompakt oyundan vazgeçmemeli.
Kasımpaşa karşısında oynanan futbol aslında bu sene Fenerbahçe’yi övdüğümüz oyunlardan genel itibarıyla farklı değildi. Çünkü pozisyon verilmiyorsa sistem işliyor demektir.
Eksik kalan, Van Persie tarafından desteklenen Lens-Sow bağlantısıydı. Bu olunca Fenerbahçe ülkenin pozisyonu gole çevirme oranı en yüksek takımı oluyor. Yine işin sırrı bu.
Kesin olan bir diğer konu ise ilk maçtaki adama adama markajı tamamen unutmak gerektiği. Bu, hem rakip savunmanın ekstra çıkışlarında boşluk bulması anlamına geliyor hem de top kapıldığında alışılmış pas seçenekleri bulmak imkansızlaşıyor. Böyle olduğunda Lens’i de kullanamıyorsunuz. Zaten hücum sayısı az olan takım iyice köreliyor. O zaman gereken, alan oyunundan hiçbir şartta vazgeçmemek.
Lens’in çizgiye bastığı bir düzende özellikle soldan sağa hızla taşınacak toplar Krasnodar savunmasını zorlar. Rakip yerleşmeden hızla yapılacak ortalarla işi bitirmek lazım.
Bu durumda mutlak gerekli olan Sow- Lens ve Van Persie üçlüsünün sahada olması. Hasan Ali ve Şener’in öndeki oyuncularla mesafeyi muhafaza etmesi dönenleri toplamak ve akın yenilemek açısından önemli. Mehmet Topal savunmanın önünde tek olmayı seviyor. Her ne kadar Souza’yla tandeme alışmış olsa da Advocaat, Souza’yı iç gibi kullanabilir. Bu, mesafeleri kısaltmak ve hücumu genişletmek anlamında önemli bir avantaj sağlar.
Fenerbahçe’nin gruplarda yendiği 3 takım da ilk maçta izlediğimiz Krasnodar’dan form açısından daha iyiydi. Eksikleri olan ve sadece tek bir plana dayanan Fenerbahçe’nin bu sene oynadığı bu iyi oyunlar Krasnodar’ı geçmeye yeter.
Uzun vadede bir gelecek kurmaya yetmese de bu tip rakipleri geçmek mümkündür. Yeter ki taraftar bu maçlık da kızgınlığını bir kenara bırakıp tribünleri doldursun.
