İspanya’da Real, Almanya’da Bayern ya da Belçika’da Anderlecht olmanın, büyük olmanın gereği budur. Simeone, muhteşem bir Atletico yaratmasına rağmen oyun karakteri oralara uymadığı için muhtemelen Barça’nın veya Real’in gündemine gelmiyor. Adınız G.Saray, F.Bahçe veya Beşiktaş’sa, 81 ile yayılmış taraftar kitleniz varsa, büyük oynamak zorundasınız. Terim, büyük futbolcu ve büyük antrenör kimliğiyle, bir büyük takımın nasıl oynaması gerektiğini biliyor her daim.
Soldado, Valbuena ve Mehmet Ekici’nin ardından artık Isla da yedek. Kocaman, Giuliano’da da bir kusur bulup onu da kulübeye mahkûm etmeyi başarırsa, Fenerbahçe’yi tamamen sıradanlardan oluşturmaya çok yakın. Guardiola futbolunun limiti ‘11 yaratıcı orta saha’ derler. Sanırım Kocaman futbolunun limiti de 11 Mehmet, 11 Souza, 11 Şener... Bu işin galiba sonu bu.
Kocaman’ın bu yılki tutucu stratejisinin en parlak günlerini, topa sahip olma isteği olan takımlara karşı yaşadığı bir gerçek. Beşiktaş, Başakşehir, Göztepe, Alanya gibi top oynamaya çalışan her ekibe acı faturalar kesmeyi başardılar. G.Saray’a karşı da önde basacaklardır, sert bir orta saha savunması ve hızlı geçiş oyunu deneyeceklerdir. Terim yine Donk-Selçuk’la başlarsa, bence işi kolay olmaz. Aykut Kocaman kaybederse, sezonu tamamlasa bile ötesini görmesi zor.
Konya maçı, hem maçın kendi hikâyesi açısından hem de Terim’in doğru müdahaleleri açısından Karabük maçının önündeydi. Konya da zaten Karabük’e göre daha güçlü bir ekip ve Galatasaray’dan en azından bir beraberlik alması işten bile değildi. Onun için bu maçı Terim’in hanesine yazabiliriz. Sanırım Tudor dönemine göre bir farktan söz edebileceksek o da bu maçtı.
Bu işin sonu F.Bahçe’nin bu sezon şampiyonluğu kaybetmesine varır. Onunla da kalmaz, Yıldırım yönetimini kongrede çok zor duruma düşürür ve Kocaman’ın geleceğini de tartışılır hale getirir. Kocaman, bu yetersiz kadro ile bir sistem takımı kurdu ve bu kadroyla bulunduğu yer de rakipleri ile kıyaslandığında kötü değil. Asıl sorgulanması gereken şey Fenerbahçe’nin neden transfer yapamaz hale geldiği ve bu kadroyla yetinmek zorunda kaldığı. Bu sorunun yanıtını verecek olan Kocaman değil, Yıldırım.
Her istatistiğin bir sonu vardır ve Kadıköy’deki istatistik de elbette bir gün bozulacak, ama o bu hafta mı olacak, emin değilim. G.Saray, son 19 sezondur oraya kaç kere favori olarak gitti ve hüsranla döndü. Hatta favori olarak gittiği maçlarda çok farklı sonuçlar ile de karşılaştı. Bu maçın nasıl gelişeceğini de göreceğiz. Geçmiş 19 maç buna örnek olmaz. Bu maçın da kendi öyküsü olacak.
Ya şampiyon olur, görevde kalır ve sistem takımını oluşturmaya devam eder ya da sezon sonu itibariyle Fenerbahçe’den ayrılır. Aykut Kocaman için ne yazık ki başka bir seçenek kalmıyor. Benim düşüncemi sorarsanız her ne olursa olsun devam etmesinden yanayım. Ben kazanan tarafın olacağını düşünmüyorum. Tipik bir beraberlik maçı olarak görünüyor. Fenerbahçe kaybederse fark 9 puana çıkar. İşte o zaman Kocaman’ın görevi bırakması gündeme gelir. Galatasaray güçlü takımlar ve deplasmanlarda zorlanan bir ekip. Bu bakımdan ben Fenerbahçe’nin kaybetme ihtimalini çok yüksek görmüyorum.
Evet, Galatasaray daha formda, daha iştahlı bir takım görüntüsünde ama ben beraberlik bekliyorum. Sarı kırmızılar ola ki ‘lanet’i sona erdirirler, Terim bir parantezi daha kapatmış olur ve en son kendisinin 1999’da galip geldiği Kadıköy’de, yeni bir tarih yazar. Olası bir Galatasaray galibiyetinde de büyük olasılıkla Kocaman bırakır.
Bence taraftarın hafızasıyla günümüz futbolunun gerçekleri farklı ve bu dengede Kocaman haklı ama bunu açıklamak uzun bir yazının konusu. Öte yandan Kocaman, futbol mantalitesi, anlayışı çok uzun süredir bilinen bir teknik direktör; dolayısıyla onunla anlaştığınız anda zaten oynatacağı futbolu da kabul etmiş olursunuz. Hal böyleyken her hafta aynı şeyi tartışmak bana manasız geliyor. Belki şu yönden eleştirilebilir; kendisinin aldırdığı Valbuena ve Soldado gibi klas ayaklardan niye daha fazla yararlanmıyor ya da onlara göre bir oyun planını niye hâlâ oturtamadı?
